AUNG SAN SUU KYI spędziła w tzw. areszcie domowym sporo czasu, wiele rzeczy przemyślała. Brakowało mi pogłębionego wglądu w jej poglądy, podane są tylko w ogólnym zarysie. Wiadomo, że przed wyjazdem do Birmy coś pisała, w tym o ojcu, nie wiadomo jednak, co. W jednej scenie, już w Birmie, pokazane jest, jak swoje przemyślenia przelewała na papier i robiła cos w rodzaju plakatów. Były tam jej poglądy np. o polityce, o odwadze. Ale też było tego mało. Gdy się odzywała na wiecach, to były to głównie te same slogany. W filmie jest cała masa scen z tłumem, który trzyma zdjęcia jej ojca. Wiele osób się na niego powołuje, a tymczasem jego dokonania potraktowane są gorzej niż marginalnie.

I do tego wszystkiego brakowało mi pokazania po jej stronie zwykłych, ludzkich uczuć, wątpliwości , załamań. To niemożliwe, aby czegoś takiego nie przeżywała. Myślę tu o wątpliwościach dotyczących i spraw politycznych, typu czy jej postawa i działalność mają szanse powodzenia i czy jest w tym sens, ale i spraw rodzinnych, czy nie myślała o innych mężczyznach przez tyle lat, z daleka od męża? Trudno mi uwierzyć, że była aż tak jednowymiarowa. Czy rzeczywiście nie odczuwała strachu? Tych wątpliwości, czy nawet buntu , lub chociażby chwil buntu, wobec całej tej sytuacji brakowało mi stronie zarówno męża , jak i dzieci. Sceny, gdy AUNG SAN SUU KYI rozpacza na wieść o chorobie męża i o jego śmierci to trochę mało.
Mimo tego wszystkiego całość robi wrażenie i skłania do myślenia, a ogląda się wszystko bez znudzenia.